Tradycyjne płukanie wodą wodociągową oraz płukanie mieszaniną wody wodociągowej i powietrza (hydropneumatyczne płukanie za pomocą sprężarek) jest już stałym elementem eksploatacji sieci i stosuje się je przeważnie w przewodach o małej średnicy, usytuowanych w pobliżu magistrali, które zawierają łatwo usuwalne osady. Do usunięcia luźnych osadów stosuje się prędkości przepływu wody ok. 1,0–1,2 m/s. Do płukanego przewodu wodociągowego podłącza się poprzez stojak hydrantowy powietrze ze sprężarki pod ciśnieniem ok. 0,5–0,7 MPa. Ilość wtłaczanego powietrza zależna jest od wydajności zastosowanych sprężarek, które powinny być wyposażone w zestawy skomplikowanych filtrów redukujących przykre zapachy oraz skraplacze oparów olejowych, a przede wszystkim powinny posiadać atest PZH dopuszczający do płukania sieci wodociągowych. Zastosowanie sprężarek do płukania sieci stanowi jedynie półśrodek. Zerwanie osadów luźnych nie jest rzeczą skomplikowaną. Wystarczy zwiększenie lub zmniejszenie prędkości przepływu, odwrócenie kierunku przepływu, wystąpienie awarii lub innych zmian w równowadze hydraulicznej i już pojawia się problem z jakością wody dostarczanej do odbiorców. Uporanie się z wtórnym zanieczyszczeniem wody w takim przypadku to przede wszystkim rutynowe, długotrwałe płukanie bez powietrza lub z powietrzem. Zerwane osady luźne są jeszcze możliwe do usunięcia, ale biofilmy, muły, szlamy, piaski, osady półtwarde i częściowo twarde stanowią znacznie większy i poważniejszy problem. I tu pojawia się alternatywa w postaci dwuetapowej, hydropneumatycznej metody czyszczenia sieci wodociągowych, bazującej na rozwiązaniach patentowych.
Metoda sprawdzona w wielu miastach i gminach na terenie całego kraju. Metoda sprawdzona na tysiącach kilometrów.
Jakie są istotne różnice pomiędzy profesjonalną, dwuetapową metodą czyszczenia sieci wodociągowych a płukaniem z zastosowaniem sprężarek?
Przykłady osadów usuwanych z rurociągów,
dwuetapową metodą hydropneumatyczną.
PORÓWNANIE DWUETAPOWEJ METODY CZYSZCZENIA SIECI WODOCIĄGOWYCH
Z PŁUKANIEM SPRĘŻARKOWYM
Metoda hydropneumatyczna dwuetapowa
Kontrolowane wywołanie zjawiska przepływu korków wody i powietrza wraz ze ścierniwem, poruszających się pełną średnicą czyszczonego rurociągu i osiągające prędkości przepływu nawet do 20m/s.
Metoda sprężarkowa
Tylko przepływ turbulentny wody wymieszanej z powietrzem, zrywający przeważnie tylko osady luźne w górnej części czyszczonej rury (prędkość przepływu 1–4m/s).
Bezawaryjność w działaniu oraz ograniczenie ryzyka mechanicznych uszkodzeń rur ze względu na obniżone ciśnienie robocze ok. 70% ciśnienia podstawowego (0,1–0,35 MPa).
Maksymalne ciśnienia robocze mogące powodować awarie sieci (0,4–0,7 MPa) i zanieczyszczenie przyłączy wodociągowych.
Możliwość regulowania proporcji składników medium, jak i prędkości przepływu dostosowane do parametrów czyszczonego wodociągu bez konieczności zamykania przyłączy. Pełna kontrola i panowanie nad kierunkiem przepływu medium czyszczącego.
Brak kontroli nad wywołanym przepływem turbulentnym, często przypadkowe skierowanie przepływu w odcinki sieci nieprzeznaczonej do czyszczenia. Konieczność zamykania przyłączy wodociągowych.
Zwiększenie wydajności i skuteczności czyszczenia poprzez zastosowanie ścierniwa (np. gruboziarnistej soli kamiennej). Możliwość usuwania osadów półtwardych i wyrzucenie ich na zewnątrz czyszczonego rurociągu. Długi okres skuteczności uzyskanego efektu.
Brak możliwości usuwania osadów półtwardych i pozostawienie w rurociągu zerwanych osadów luźnych, krótki okres uzyskanego efektu. Konieczność częstego powtarzania procesu.
Wielokrotne zmniejszenie ilości zużycia wody podczas procesu czyszczenia (20–40 m3/1h/1 km dla Ø100 mm).
Maksymalne ilości wody niezbędnej do wykonania płukania (70–110 m3/1h/1km dla Ø100 mm).
Wykorzystanie powietrza atmosferycznego wolnego od oparów ropopochodnych tłoczonych do sieci. Atest PZH na metodę zawierającą wszystkie składniki medium.
Rzadkie stosowanie skomplikowanych filtrów do filtracji powietrza tłoczonego do sieci. Często brak atestów.
Łatwość wyrzucenia z rurociągu zerwanych osadów, przy przepływie korków wodno-powietrznych, poruszających się całą średnicą czyszczonego przewodu. Efekt uzyskiwany w bardzo krótkim czasie i zmniejszający koszty z powodu małej ilości wody wykorzystanej do końcowego procesu płukania.
Możliwość zrywania osadów luźnych przez przepływy turbulentne tylko w górnej części rury. Trudności z wyrzuceniem osadów z czyszczonego rurociągu. Bardzo długi czas płukania do osiągnięcia odpowiedniej jakości wody oraz niewspółmiernie duża ilość wody użytej do końcowego procesu płukania.
Uzyskanie pierwotnego prześwitu rury na czyszczonym odcinku sieci wodociągowej oraz poprawa wydajności na hydrantach sięgająca nawet 90–100%.
Brak takiej możliwości.